6. Komplikacje.

Music

Następnego dnia rano obudził mnie Theo gnany na kolejny trening. Powoli zaczęłam się zbierać podczas, gdy on skierował się pod prysznic. Po powrocie z lotniska nie chciał mnie bowiem puścić samej i naciskał, żebym nocowała u niego. Uległam i spędziłam tą noc zajmując miejsce obok niego w jego pokaźnym łóżku. Kiedy wyszedł z łazienki złapał za swój telefon i sprawdził Twittera pokazując mi przy tym zdjęcie, które zrobili chłopcy podczas wczorajszego powrotu z Francji.
-Pozwoliłeś im zrobić takie zdjęcie? - oburzyłam się, by następnie się roześmiać widząc mnie wtuloną w niego i śpiąca u boku Brytyjczyka strojącego głupie miny.
-Tak słodko spałaś, a oni chcieli takie zdjęcie. - zaśmiał się sprawdzając kolejne wpisy chłopaków z drużyny. - O nie za to to ich zabiję....
Z ciekawości zajrzałam w jego telefon i dostrzegłam mnie śpiącą w tej samej pozycji i chłopaka z podbródkiem wspartym na czubku mojej głowy zasiadającego podobnie jak ja w objęciach Morfeusza.
-Te jest dopiero słodkie - wystawiłam język uciekając przed nim wprost do przedpokoju.


Po południu wpadł do mnie Jack na codzienne świeże wiadomości z treningu. Theo pojechał nieco naładować akumulatory na rodzinnej kolacji, na którą próbował mnie wyciągnąć. Skutecznie jednak odmówiłam, w końcu co za dużo to nie zdrowo. Karina wróciła do domu pod wieczór zajmując wolne miejsce na kanapie i uważnie przyglądając się naszym poczynaniom na konsoli, którą jakiś czas temu dostarczył nam Jack.
-Dajesz jej wygrywać, nie? - zaśmiała się spoglądając na chłopaka.
Ten natomiast w skupieniu przygryzł wargę i pokręcił przecząco głową. Nie wytrzymałam ja włączając pauzę. Spojrzał na mnie zdziwiony.
-Nie no! Cały czas dajesz mi fory? - skrzyżowałam ręce na piersiach udając wielce obrażoną.
-Nie - zaśmiał się szturchając mnie łokciem. - Dobra nie będę już pomagał Ci oszukiwać.
-Nie oszukuję - teraz to ja szturchnęłam go w ramię szczerząc się w uśmiechu.
Na chwilę zamarłam, bowiem spojrzałam w te ciemne oczy, które też teraz na mnie patrzyły. Moje kąciki ust unosiły się niesamowicie do góry, podczas gdy jego tkwiły w podobnej sytuacji. Sama nie wiedziałam co się dzieje. W głowie powtarzałam sobie jedną frazę "Theo. Theo. Theo.". I gdyby nie Karina nie wiem jak skończyłby się ten moment.
-Jack pokaż - wyciągnęła z jego dłoni joystick. - Zaraz jej skopię tyłek.
-O tak? Ty mi skopiesz? - zaśmiałam się. - Ty nawet nie umiesz w to grać.
Posłałam Wilsherowi ostatnie spojrzenie i wróciłam do potyczki z przyjaciółką.


Czas w Londynie biegł nam nieubłaganie. Lada moment miałyśmy opuszczać stolicę Wielkiej Brytanii. Theo ciągał mnie ze sobą chyba w każde możliwe miejsce począwszy od treningu, a skończywszy nawet na wycieczce do jego starszego brata. Na wszelki możliwy sposób starał się mnie namówić do pozostania z nim w Londynie. Ciągle powtarzał jak to mnie nigdzie nie puści. Był nawet zdania, że do Polski polecę dopiero z nim na mecz Anglików z moim narodem. Bawiło mnie to wszystko i twardo upierałam się, że w przyszłym tygodniu wracam do domu. I zapewne opuściłybyśmy stolicę gdyby nie pewne popołudnie, ale zanim o tym jestem Wam winna najpierw przedstawienie sytuacji Kariny. Otóż dziewczyna powoli zaczynała wariować na punkcie bramkarza numer 1 Arsenalu. Jednak jeśli chłopak ma długoletnią dziewczynę nic nie może trwać długo. Ona zapomniała o tej dziwnej niepisanej zasadzie. Wojtek dał jej jasno do zrozumienia, że ich wyskoki i romanse dobiegły końca. Kilka dni siedziała przygnębiona, wszystko robiła na pół gwizdka, nie chciała nawet ze mną rozmawiać. To wszystko trafiło ją tak nagle, że sama musiała to strawić. W końcu jakoś się pozbierała i na nowo zaczęła się wypuszczać na miasto za dnia i w ciągu nocy. Z tą różnicą, że tym razem już wiedziałam z kim. Pewnego po południa wyznała mi, że na tamtej imprezie w klubie wymieniła się numerami z Edenem Hazardem. Tak właśnie tym Edenem. Nie powiedziała mi na jakich zasadach się widują, ale podejrzewałam, że to z nim przechodzi swój londyński raj.
Leżałam na kanapie przeglądając jakąś gazetę kiedy do domu wpadła Karina. Trzask drzwi nie wzbudził jakoś szczególnie mojej uwagi, więc kontynuowałam swoje zajęcie. I wtedy do moich uszu dotarł dźwięk pociągania nosem. Podniosłam się i spojrzałam na nią stała tam zapłakana i uważnie mi się przyglądała. Ledwo odłożyłam na bok gazetę, a ta już tuliła się do mnie.
-Inga... - szlochała co chwilę łapiąc powietrze celem skonstruowania zdania.  - Ja nie mogę wrócić do Polski.
-Co Ty pleciesz? - patrzyłam na nią jak na idiotkę. - Nie możesz tu zostać. Co się dzieje?
-Ja nie mam innego wyjścia! - krzyczała na mnie wylewając kolejne strumienie łez. - Byłam u lekarza... Jestem w ciąży...
-Jak to? - nie wiedziałam co zrobić, byłam w szoku. - Z Wojtkiem?
-Nie... - odetchnęła, widać było, że fakt, że to nie Kanonier nieco ją uspokajał. - Nawet jak Ci powiem to mi nie uwierzysz...
-Wiem, że balowałaś z chłopakami z Chelsea - zaczęłam przytulając ją szczelniej. - Więc chyba nic już mnie nie zdziwi...
-Ehh... - spojrzała mi w oczy tymi swoimi zapłakanymi patrzałkami. - Fernando Torres, kojarzysz?
-Co?! - zamurowało mnie, nie wierzyłam, że moja przyjaciółka wpakowała się w coś takiego. Oczywiście, że kojarzyłam. Razem oglądałyśmy mecze reprezentacji Hiszpanii. A teraz? Teraz moja przyjaciółka nosiła pod sercem potomka jednego z nich.  - Kiedy wylądowałaś z nim łóżku?
-Po jakiejś imprezce - westchnęła podnosząc się. - Idę się położyć. Chcę zostać na chwilę sama. Możesz zadzwonić po Edena?
Podała mi swój telefon i ruszyła w stronę swojej sypialni.
- Kar! - zawołałam za nią, tak jak zwykli wołać do niej chłopcy z The Gunners. - Będzie dobrze zobaczysz. Nie zostawię Cię z tym. Pamiętaj, masz mnie.
Niemrawo się uśmiechnęła, po czym zniknęła za drzwiami. Pospiesznie odnalazłam numer Hazarda i go wykręciłam. Kazałam mu przyjechać do niej tak szybko jak tylko to możliwe. Dokładnie tak zrobił. Dokonał  niemożliwego, w godzinach szczytu pojawił się w zaledwie 20 minut. Musiał być albo w okolicy, albo znać na prawdę dobre skróty. Theo, Jack i Alex przyjechali do mnie według planu godzinę później. Kompletnie zapomniałam o tym, że umawiałam się z nimi. Stałam w drzwiach patrząc na Theo, który przed chwilą skradł mi całusa i zastanawiałam się jak delikatnie ich spławić. Postanowiłam ich jednak wpuścić. Zdołali rozsiąść się na kanapie, kiedy ich oczom ukazał się skrzydłowy przeciwnej drużyny. Patrzyli na mnie w osłupieniu. Widziałam jak on też spojrzał na nich niezbyt przyjaznym wzrokiem.
-Inga mam trening! - rzucił stojąc już przy drzwiach wejściowych. - Karina śpi, ale raczej będzie Cię potrzebowała. I ja jestem zdania, że powinna mu powiedzieć.
Kiwnęłam potakująco głową. To było jedyne wyjście. Jeśli Torres tak ją załatwił to teraz powinien też ponieść po części za to odpowiedzialność. Chłopcy, wciąż patrzyli na mnie z widocznym na twarzach pytaniem o treści "Ale o co chodzi?".  Uprzedziłam ich, że Polka tak jak słyszeli dzisiaj mnie potrzebuje, więc musimy zostać w naszym apartamencie. Zgodzili się. Theo chodził za mną przez cały czas łapiąc mnie za rękę i kradnąc kolejne całusy. Nawet gdy szłam zajrzeć do mojej przyjaciółki stał gdzieś obok mnie.  Bałam się, że rozmowa z nią będzie utrudniona właśnie przez jego obecność, jednak na moja prośbę odpuścił.  Mogłam w spokoju usiąść obok niej i ustalić kilka kwestii. Po pierwsze obiecałam jej, że razem z nią zostanę w Londynie dopóki nie odważy się stawić czoła rodzicom. Po drugie dałam jej jasno do zrozumienia, że ja i jej nowy londyński przyjaciel wolimy, żeby powiedziała o tej całej sytuacji napastnikowi niebieskich. Po trzecie prosiła mnie, żebym nic na razie nikomu nie mówiła.


-Theo? - spojrzałam na chłopaka opuszczając sypialnię dziewczyny. - Możemy porozmawiać?
Na mojej twarzy zawitał lekki uśmiech, bądź co bądź jemu miałam do przekazania akurat dobrą nowinę. Prawdopodobnie dobrą dla nas dwojga.
-Hm? - spojrzał na mnie odrywając na chwilę wzrok od ekranu telewizora, po którym biegał właśnie wirtualny Theo.
Skinęłam głową w stronę mojego pokoju i powoli się tam skierowałam. Po chwili do mnie dobiegł i kradnąc mi kolejnego buziaka otworzył mi nawet drzwi. Usiadłam na łóżku i upewniając się, że zamknął drzwi i siedzi koło mnie rozpoczęłam mój monolog.
-Trochę myślałam nad tym wyjazdem. I w sumie też bym tęskniła za Tobą jak głupia. Wiesz ile dla mnie ostatnio zacząłeś znaczyć, prawda? Nie wyobrażam sobie, że mam Ciebie teraz opuścić...
-To nie opuszczaj - przerwał mi łapiąc moje dłonie. - Zabiorę Cię do Twojego domu w październiku. Obiecuję.
-Theo - zaśmiałam się. - Nie przerywaj mi, proszę. Rozważyłam wszystkie za i przeciw i ... Zostanę, ale masz mi pomóc ze znalezieniem uczelni dla mnie.
Musiałam zaznaczyć jakiś warunek. Jak głupi pospiesznie kiwnął głową, by za chwilę przyciągnąć mnie do siebie i zachłannie całować.
-Theo - złapałam powietrze lekko odsuwając go od siebie. - Spokojnie, właśnie Ci powiedziałam, że nigdzie się nie wybieram.
-Wiem - przyciągnął mnie ponownie wspierając swoje czoło na moim. - I z tej radości muszę pocałować Cię choć jeszcze raz.
Z uśmiechem na twarzy teraz to ja przyległam swoimi ustami do jego. Serce biło mi z radości coraz szybciej jednocześnie pozwalając choć na chwilę zapomnieć o tym, co działo się z Kariną.

Wróciliśmy do Alexa i Jacka grających w dalszym ciągu na konsoli. Widziałam jak uważnie nam się przyglądali.
-Co się szczerzysz? - Chamberlain patrzył na mojego skrzydłowego, który tylko się zaśmiał.
-Nic, nic. - posłał mi krótkie spojrzenie, po czym ja skierowałam się do kuchni po coś do picia. - Tylko Inga zostaje...
-Żartujesz?! - usłyszałam głos młodego rozgrywającego, a po chwili piski radości Oxa.
Zaśmiałam się pod nosem nalewając sobie sok do szklanki. Jednak po chwili rozlałam go na blat pod wpływem wbiegnięcia we mnie i uniesienia mnie do góry mojego nowego serdecznego przyjaciela.
-On nie kłamał prawda? - zapytał się mnie stawiając moją osobę na ziemi i spoglądając mi w oczy.


Patrzyłam wtedy w ten brąz twoich tęczówek, tak jak i teraz patrzę i nie umiałam nawet zaprzeczyć...